اشعار

گرچه دلخونم و حـالم ز دلــم زار ترست            ولی از پیکر من چـشم تو بیمــار ترست

درد و غم با من و دل هست وفادار، اما            با تن من غـل و زنجـیـر وفــادار ترست

ای جـان گــرفته با نفست پیکر دعــا            وی آسمـان چشم تو را اخــتــر دعــا

ذکر مقدّس سحــرت آیــه‌هـای عـشق            دُرّ ســرشک نیمه شبت گــوهـر دعا

داغـی نـشـانده بر جگــرت، یـاد کربلا            خون می رود ز چشـم ترت، یاد کـربلا

زینب سکینه گریه و طفـل ربـاب و آب            مــی آورنــد در نــظــرت، یاد کــربلا

ای تــمـام آفـریـنـش تـشـنـۀ اشــک شـبت           وی خدا و خلق او مشتاق یــارب یــاربت

ای مسیحای دعا در هـر نفس، لعــل لبت           سینه‌های سوخته یک شعله از تاب و تبت

من آن گلم که خفته به خون باغبان من            نه گل نـه غنچه مانده به باغ خزان من

مرغ بهشت وحی‎ام و از جور روزگار            ویــرانــه‎هــای شــام شـــده آشــیان من

بعد از آن واقـعـۀ سرخ، بلا سهـم تو شد            پیکر ســوختــۀ کرب و بلا سهــم تو شد

بعد از آن واقعه هفتاد و دو آیینه شکست            نـاگـهــان داغ دل آیــنـه ها سهــم تو شــد

مرهم به زخم دل جز اشک روان نداشت            بودش هـزار درد و تـوانِ بـیـان نداشت

دانـی چــرا ز آل پـیـمـبـر کـشـیـد دست            نقشی دگـر به کـار سـتم آسـمـان نداشت

لالۀ سـرخ شهـادت تن تب دار من است            چشمۀ فیض خدا چشم گهر بار من است

حــافــظ خــون پــیـام شــهــدای ره دیـن            لب گویای من و دیـدۀ خونبــار من است

دل ســودا زده ام نــالــه و فـریـاد کـنـد            هـر زمـان یــاد غــم سیـد سـجـاد کـنـد

بى گمان اشک به رخساره بریزد از چشم            هـر که یـادى ز گـرفـتارى آن راد کند

این زهـر، دردی از تب دردم دوا نکرد            هیچ عقده ای از این گلوی بسته وا نکرد

آنـچــه که آرزوی من آن بــود آن نــشد            ســی ســال دیــر آمد و فکــر مرا نکرد

با غـل جـامـعـه در هم بـفـشـارید تـنـم را           هـدف سنگ نمـائـید ز هـر سـو بـدنـم را

میتوان پوست برید از تن رنجور من امّا           نتـوان دوخت ز گـفـتـار حـقـایـق دهنم را

منكه عمری در تب و تاب مرارت سوختم           چون شب شام غریبان در حرارت سوختم

بعد بابای غریب و بی كس و مظلوم خود           مثل عمه زیر زنجــیــر اســارت سوخـتم

گــلان وحـی، را پــرپــر که دیــده؟            به گــلشن، طایــر بی سر، که دیده؟

تب و داغ و غل و زنجــیر و دشنام            گلــوی خشک و چـشـم تر که دیده؟

می شکـافـد تـیـر غـربت سـیـنۀ سجاد را           زهـر از غــم می رهاند این دل نـاشاد را

می گذارم بر زمین دیگـر سلاح گریه را           می کشم با " یا حسینی " آخـرین فریاد را

كـاش مـا هـم كـبـوتـرت بـودیـم             آستـان بـوس مـحـضرت بـودیم

كــاش بـا بـال هـای خــاكی مـان                 لااقـل سـایـه گــسـتـرت بـودیـم

سی سال هر شب تا سحر احیا گرفتم           در هاله ای از درد و غـم مأوا گرفتم

سی سال بی گریه شبی را سر نكردم           سی سـال از داغ پـدر احــیـا گـرفـتم

غـمگـین تر از پـائـیـزم و ابـر بـهـارم            از مـن گـرفـتـه کــربـلا دار و نـدارم

ماندم تک و تنها در این شهر مـدینـه             رفته است دیگردلخوشی از روزگارم

مظلـومم و بـه داغ و بلا مبـتلا منـم            عـمری سـفـیـر واقـعـۀ كـربـلا منـم

یك عمر گریه كرده ام از غربت حسین            بنـیان گـذارِ نهـضتِ اهـل بُكــا منـم

وارث حــیـــدر کــرّار مــنــم           باعـث خــواری کـفــار مـنـم

خطبه ام مثل علی غـوغا کرد               کوفـیان را همگی رسـوا کرد

بغضش شکست زخم دلش بی حساب شد           سـجـاده اش مـعـطـر با اشـک نـاب شـد

او سـیــدالــبــکــاء حـسـیـنـیـۀ خـداست           گریه سپــاه او شــد و پـا در رکاب شـد